تاثیر آموزش مبتنی برآموزه های دینی بر فعالیت بدنی سالمندان

مقدمه: به منظور تقویت انگیزه و بهبود نگرش افراد سالمند در زمینه فعالیت بدنی منظم و مستمر، کاربرد روش ها و الگوهای مختلف آموزش اثربخش، اجتناب ناپذیراست. آموزه های معنوی، قادر به ارتقای انگیزه سالمندان برای تحرک بیشتراست. این پژوهش باهدف بررسی تاثیر آموزش مبتنی برآموزه های دینی بر فعالیت بدنی سالمندان و مقایسه آن با آموزش معمول (بدون محتوای دینی) انجام گرفت. روش: پژوهش نیمه تجربی از انواع کارازمایی میدانی در دو گروه مداخله (45 نفر) و شاهد (53 نفر) از سالمندان عضو کانون بازنشستگی کشوری اصفهان در سال 1389 انجام شد. محتوای آموزشی برانگیزنده فعالیت بدنی مشتمل بر دو نوع مبتنی بر آموزه های دینی و نوع معمول تهیه و در دوگروه استفاده گردید. با استفاده از پرسشنامه طراحی شده مشتق از پرسشنامه معتبر معیار فعالیت بدنی سالمندان (pase)، فعالیت بدنی سالمندان در دو گروه،قبل و بعد از مداخله آموزشی ارزیابی شد. نتایج: قبل از مداخله آموزشی، نمره فعالیت بدنی گروه مداخله 98/197±15/873 و گروه شاهد 85/269±15/864 بود که تفاوت آماری معناداری نداشت. پس از مداخله آموزشی، نمره فعالیت بدنی گروه مداخله 88/262±09/944 و گروه شاهد 03/259±60/930 شدکه تفاوت آماری معنادار نسبت به قبل داشت، (043/0p= گروه مداخله و 045/0=p گروه شاهد) ولی نسبت به یکدیگر با وجود تفاوت ناچیز، از نظر آماری معنادار نبود. نتیجه گیری: پس از هر دو نوع آموزش سطح فعالیت بدنی سالمندان ارتقا یافت و آموزش مبتنی برآموزه های دینی در مقایسه با آموزش معمول تفاوت واضحی در پیامد نداشت.